از دهه 60 آمده ام... از روزگاری که چراغ خانه پدری با محافل قرآن خوانی و تفال به خواجه شیراز روشن بود، از ایامی که قصه های شیرین مادری زمزمه محبت بود. نوای سه تار عبادی تار و پود تنم را می لرزاند و صدای دلنشین تاج مدهوشم می کرد... بیشتر با اهل قدیم همسفر بودم تا رسم جدید... درد را با قلم اوستا آموختم... رسم زمانه دیگرگونه بود... انگور تعارفی پیرمرد کشاورز را که صورتش از داغ آفتاب پوست انداخته بود به خجلت نمی خوردم که قوت بی زحمت بود. من به چشم خویش دستان ترک خورده باغبان را دیده بودم، خون لابلای ترک از سوز سرما جرات جاری شدن نداشت... من دلم برای چهره بی آلایش و بی آرایش مادران آن روزها تنگ است و سخت خسته ام از این قوم صد نقاب...